Kostas Sitopoulos
Δεν είχα σκοπό να ξανα αναφερθώ στο ίδιο θέμα που αφορά τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών που μεταδίδουν οι εμπορικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί στη χώρα μας και τι οφείλουν να πληρώνουν γιαυτο.
Επισης, οφείλω να παραδεχτώ πως δεν περίμενα, καθόλου, ότι θα συμμετείχα στο άνοιγμα των Ασκών του Αιόλου. Ετσι χαρακτήρισε το άρθρο ένας φίλος. Επίσης, με το άρθρο φαίνεται πως άνοιξα…μέτωπα, αλλα και από τις 2 πλευρές.
Όμως μου είναι ευχάριστο όσο κι αν φαντάζει παράξενο αυτό. Ευχάριστο υπο την έννοια ότι γράφεις κάτι και δημιουργεί προβληματισμό και αντιπαραθέσεις βέβαια, αλλά τελικά, γίνεται θέμα προς συζήτηση από όλους τους ενδιαφερόμενους.
Άλλωστε ο στόχος του άρθρου είναι να βρεθεί μια δίκαιη λύση για όλους τους ενδιαφερόμενους.
Νομίζω ότι είναι κατανοητό ότι εμείς δεν είμεθα ραδιοφωνικοί δικαστές αλλα προτείνουμε ιδέες και προτάσεις και εκφράζουμε την άποψη μας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση την άποψη του αρθρογράφου.
Από τη μία λοιπόν έχουμε μια μερίδα ιδιοκτητών ραδιοφωνικών σταθμών που δεν θέλουν να πληρώνουν καν για τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών που μεταδίδουν και από την άλλη έχουμε τους δημιουργούς των τραγουδιών αυτών, μια μερίδα των οποίων απαιτούν πολύ υψηλά ποσά από τους σταθμούς.
Όποιος διάβασε το προηγούμενο άρθρο ελπίζω να κατάλαβε ότι ο αρθρογράφος δεν συμφωνεί ούτε με τους μεν και ούτε με τους δε. Βεβαια, φάνηκε ότι ορισμένοι δεν το αντιλήφθηκαν αυτό. Οπότε συνοπτικά και απλά να πούμε ξανα τα εξης.
Α. Εισαι ραδιοφωνικός σταθμός που μεταδίδεις τραγούδια με δικαιώματα? Θα πρέπει να πληρώσεις ένα ποσό για τα δικαιώματα αυτά.
Β. Εκπροσωπείς η είσαι δημιουργός τραγουδιών με δικαιώματα που μεταδίδονται από ραδιοφωνικούς σταθμούς? Πρέπει να εισπράττεις ένα ποσό για την μεταδοση των τραγουδιών σου.
Και για το το Α και για το Β, διαπιστώσαμε ακόμη και εκεί…άρνηση. Και βεβαίως από μια μερίδα μονο των μεν και των δε. Οπότε να δούμε τα πράγματα πιο πρακτικά.
Όπως αναφέραμε και στο προηγούμενα μας άρθρο, υποστηρίζουμε ότι οι σταθμοί εφόσον κερδοφορούν, πρέπει να πληρώνουν για τα δικαιώματα των τραγουδιών που μεταδίδουν. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει παντού στο εξωτερικό, στις Η.Π.Α. στην Αυστραλία, και φυσικά και στην Ευρώπη.
Στις Η.Π.Α για παράδειγμα και στην Νέα Υόρκη με την μεγαλύτερη ραδιοφωνική αγορά …στο κόσμο, οι κορυφαίοι ραδιοφωνικοί σταθμοί πληρώνουν ΣΥΝΟΛΙΚΑ για δικαιώματα 3% επι του ετήσιου τζίρου τους.
Στην Αυστραλία όμως, 6% ετησίως επί του τζίρου τους. Και να φανταστεί κανείς ότι αυτό το ποσό το θεωρουν στην Ευρώπη εξόχως υψηλο, οποτε οι τιμές για τα δικαιώματα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυμαίνονται πο 2,4% μέχρι και 5%. Και το ποσοστό αυτό, συνάδει και με την αμερικανική ASCAP αλλα και με την ευρωπαϊκή MCPS.
Για να λέμε λοιπόν τα πράγματα πολύ απλά στις μεγαλύτερες ραδιοφωνικές αγορές του κόσμου οι ραδιοφωνικοί σταθμοί είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν επί του ετήσιου τζίρου τους…μέχρι και 6%. ΤΟ ΠΟΛΥ.
Στις περιπτώσεις που είτε οι σταθμοί είναι τοπικού χαρακτήρα, είτε μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα τα ποσά αυτά είναι πολύ μικρότερα μέχρι και μηδαμινα σε ορισμένες περιπτώσεις.
Αυτό λοιπόν που θεωρούμε – σε αυτό το άρθρο – τίμιο και δίκαιο είναι το ποσοστό για τα δικαιώματα που οφείλουν να πληρώνουν οι εμπορικοί σταθμοί, να βρισκεται καπου στο μέσο όρο της Παγκόσμιας Ραδιοφωνικής αγοράς, πρακτικά γύρω στο 4,2% επι του ετήσιου τζίρου.
Πάμε λοιπόν σε μια τυχαία περίπτωση, για παράδειγμα τι θα πρέπει να πληρώνει ένας εμπορικός ραδιοφωνικός σταθμός σε κάποιον Νομό της χώρας μας.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Ας υποθέσουμε πως ο τζίρος ενός εμπορικού σταθμού του Νομού Άρτας μια περιοχή με 22.000 κατοίκους στην πόλη της Αρτας και αλλους τόσους στην περιφέρεια, είναι μόνο 4000 ευρώ για ένα έτος. Μικρή πόλη, μικρός Νομός, μικρός και τζίρος, τι να κάνουμε. Τι γίνεται σε αυτή τη περίπτωση?
Οι εταιρείες πνευματικών δικαιωμάτων θα πρέπει να αποδέχονται τον τζίρο αυτό, (όπως τον δέχεται και η Εφορία), και να πληρώνει ο σταθμός το 4,2% επι των 4000 ευρώ. Δηλαδη 168 ευρώ για ένα έτος, και όχι να ζητάει από τον σταθμό 1000 ευρώ, επειδή είναι…μικρό ποσό το 168.
Αυτό που προτείνει αυτή η στήλη για την ελληνική πραγματικότητα είναι το αυτονόητο για την διεθνή πραγματικότητα. Να υπάρξει, επιτέλους, σύγκλιση απόψεων και από τις 2 πλευρές, για το πόσο τοις εκατό επι του τζίρου των σταθμών θα πρέπει να αποδίδεται για ΟΛΕΣ τις εταιρείες πνευματικών δικαιωμάτων ΜΑΖΙ.
Δεν είναι δύσκολο.
