broadcastnews
Αλήθεια σας λέω… ενώ γενικά στη ζωή μου δεν χαμπαριάζω πολλά- πολλά λόγω άγνοιας ή απαξίωσης κινδύνου, εντούτοις μόλις αποφάσισα να γράψω αρνητικά για τον Παπακαλιάτη κι ακούμπησα τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο ένιωσα έναν… φόβο σαν μαύρο φίδι να με ζώνει!
Βρε λες, σκέφτηκα, όλο αυτό το τρισμέγιστο πλήθος των θαυμαστών που αλαλάζουν από ενθουσιασμό για τον σταρ, που υποκλίνονται στις χάρες του σαν σε εικόνισμα αγίου, που έχουν πάθει παράκρουση με τον τελευταίο «Maestro» ως το απαύγασμα της τηλεοπτικής τέχνης, να μου την πέσουν σαν μανιασμένος όχλος και να με ξεκάνουν;
Να με περιλούσουν με κατάρες και βρισιές να μην έχω πού να σταθώ;; Να με παραφυλάνε στην εξώπορτα και να φάω το μπερντάχι της ζωής μου;; Να μου κάνουν κρυφά βουντού και να πάω σαν σκυλί στ’ αμπέλι;;
Πολλά σκοτεινά και φοβιστικά πέρασαν από το μυαλό μου βλέποντας τις απίθανες, μαζικές αντιδράσεις λατρείας στον εν λόγω και το ταλέντο του, με αφορμή την τελευταία του δουλειά στο Mega… Αναλογιζόμενη όμως πόσο εύκολα ό ίδιος κατάφερνε στις δημιουργίες του να ξεπερνά τρισχειρότερες συμφορές που μπροστά τους ο δικός μου φόβος έμοιαζε παιδική χαρά, πήρα θάρρος κι είπα με πείσμα «γιατί αυτός κι όχι εγώ; Τόσο πιο μάγκας είναι;» (εντάξει είναι για άσχετους λόγους, αλλά έτερον- εκάτερον)… Οπότε λίγο η ενθύμηση, λίγο η πάγια άγνοια κινδύνου, λίγο το σαράκι που με τρώει, λίγο μια νταμιτζάνα κρασί για την δύσκολη περίσταση… όσο να ΄ναι βοήθησαν να ξεπεράσω τους φόβους του λιντσαρίσματος:« Χτύπα το σάπιο σταρ σύστεμ αλύπητα! Εδώ δεν κώλωσες σε άλλα κι άλλα… και στην ανάγκη, άμα πολυζορίσει το πράγμα, πάρε τα βουνά μαζί με τη συντρόφισσα!»
Και κάπως έτσι πήρα την απόφαση να βγάλω τα μέσα μου έξω στον διαδικτυακό αέρα να σεργιανίσουν ελεύθερα κι αν είναι να πληρώσω τίμημα βαρύ «της φυλακής τα σίδερα δεν είναι μόνο για τους λεβέντες, αλλά και τις λεβέντισσες», έτσι;; Άσε που έχω πάντα καβάτζα τα βουνά με τη Νατάσσα… Προσπερνώντας λοιπόν άφοβα το θεόρατο τσουνάμι ενθουσιασμού των φανς, που πριν την πρεμιέρα ακόμα του σήριαλ οι ορκισμένες «Παπακαλιατίτσες», άγουρες και σιτεμένες, μόνο με την είδηση επιστροφής του ημίθεου στην τιβί βίωσαν απανωτούς οργασμούς κατακλύζοντας τα σόσιαλ με ασύλληπτες υμνολογίες για το «φαινόμενο Παπακαλιάτη» (!), θέλω να δηλώσω λακωνικά, ξεκάθαρα, κομψά και κουλτουριάρικα … «μάπα το καρπούζι!» κι όποιος λόγω σοκ κινδυνεύει με λιποθυμία, να έχει κοντά του αιθέρα… Σε καθεστώς δημοκρατίας (λέμε τώρα) με ελευθερία έκφρασης, προφανώς άπαντες έχουμε το δικαίωμα άποψης για οτιδήποτε, χωρίς καμία πρόθεση να επιβάλλει κανείς σε κανένα τη δική του, παρά μόνο να εκφράσει ελεύθερα αυτά που νιώθει και σκέφτεται, από ανάγκη για να μη σκάσει!
Γιατί διαβάζοντας όσα διθυραμβικά γράφηκαν πριν και μετά την πρεμιέρα του σήριαλ για το «φαινόμενο», πραγματικά τσιμπιέσαι για να πιστέψεις ότι τα βλέπεις στον ξύπνιο σου και ότι όσοι τα γράφουν τα πιστεύουν στ’ αλήθεια και δεν τα φαντασιώνονται… Σχόλια που μιλούν με πάθος για έναν «μεγάλο δημιουργό» του οποίου η δεκαετής απουσία από το γυαλί υπήρξε δυσβάσταχτη προκαλώντας επώδυνα στερητικά σύνδρομα… που σήριαλ υψηλοτάτου επιπέδου «Maestro» είχαν χρόνια και ζαμάνια να φανούν… που τέτοια φωτογραφία, τέτοιες εικόνες, τέτοιες μουσικάρες, τέτοια σκηνοθεσία, τέτοια υποκριτική, τέτοιο καστ ΔΕΝ έχουν ματαγίνει στην τηλεόραση κι οφείλουμε να ανάβουμε λαμπάδα στις αναρίθμητες χάρες του αγίου Χριστοφόρου του Πολυσχιδούς, που ενώ του έπρεπε καριέρα Χολυγουντιανή διεθνής και λαμπερή, αυτός καταδέχεται να αναλώνει τα ταλέντα του στην τιβί της ψωροκώσταινας, αναβαθμίζοντας το πολιτιστικό επίπεδο ημών των φτηνιάρηδων κάφρων!
Και όχι, δεν θα του φάμε το δίκιο, καθώς επενδύει τα μέγιστα στη θεαματική φωτογραφία και τις ψαγμένες μουσικές επιλογές, όμως αν δεν κάνω λάθος ΔΕΝ φιλοτεχνεί εκθέσεις φωτογραφίας, ούτε σταδιοδρομεί ως μουσικός παραγωγός, έτσι δεν είναι;;Αν καταπιανόταν με τους δύο αυτούς τομείς που εμφανώς γουστάρει και έχει κλίση, πιθανόν να τον περίμενε μια σοβαρή καριέρα… Το θέμα είναι ότι καταπιάνεται με σενάριο, σκηνοθεσία και υποκριτική ως δημιουργός σήριαλ και ταινιών κι από δω αρχίζουν τα ζόρια… Διότι καταρχάς οι ιστορίες του κλωθογυρνάνε εμμονικά και βαρετά γύρω από τα ίδια πάνω- κάτω μοτίβα, αναμασώντας σε διαφορετικές εκδοχές κάποια δικά του κατασκευασμένα «στερεότυπα» με στάνταρ συνταγές που περιλαμβάνουν δυο δόσεις πονεμένο δράμα, μια δόση κουτσουρεμένο μυστήριο, μια δόση πιασάρικο περιθώριο, μισή δόση κρυόκωλο χιούμορ, μια γερή πρέζα ηθικοπλαστικού διδακτισμού κι όλα τούτα πασπαλισμένα με ανεκδιήγητη «χαριτωμενιά», έτσι για τη νοστιμιά, μπας και κατέβει η μπουκιά από το λαιμό…
Και κυρίως με αποθέωση της δηθενιάς ως διατριβή επί του όρου, να τον εμπεδώσει κάθε ανυποψίαστος! Διότι παρακολουθώντας οποιοδήποτε επεισόδιο από σειρά του Παπακαλιάτη (αν δεν αντέχεις ολόκληρο, μια σκηνή αρκεί) έχεις κατανοήσει πλήρως τί σημαίνει δήθεν φυσικότητα, δήθεν χιούμορ, δήθεν άνεση, δήθεν τραγικότητα και γενικώς αν ψάχνεις τον ορισμό της αυθεντικότητας είναι ακριβώς το αντίθετο με ό,τι βλέπεις στα εν λόγω πονήματα! Που πιο φτιαχτά, στημένα, στυλιζαρισμένα, επιτηδευμένα ΔΕΝ γίνονται, καθότι ο δημιουργός έχει τερματίσει το σπορ, εντάσσοντας βεβαίως σε αυτό πνεύμα της εκζήτησης (προφανώς από γεννησιμιού ως κληρονομικό χάρισμα) ΚΑΙ τη φωτογραφία ΚΑΙ τη μουσική επένδυση που προκαλούν ρίγη συγκίνησης στους θαυμαστές… Οι σκηνοθεσίες του που βρίθουν από ψεύτικο συναίσθημα, αφελείς εντυπωσιασμούς, επιδερμικότητα, στημένες πόζες και ατάκες, κλισέ δήθεν «άνεσης», πλαστή «αντισυμβατικότητα» και καλά, θα μπορούσαν άνετα να διαγωνιστούν για το βραβείο μέγιστης αμερικανιάς, έχοντας την πρώτη θέση στο τσεπάκι!
Με τον ίδιο να πλασάρει για χρόνια τον ναρκισσισμό του ως δήθεν «υποκριτικό ταλέντο», γράφοντας ελκυστικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους πάνω στον εαυτό του, προκειμένου να αναδείξει ανύπαρκτα ουσιαστικά προσόντα, πέραν μιας «ενοχικής» ωραιοπάθειας… καθώς αντιλαμβάνεται κατά βάθος το σαθρό θεμέλιο που στηρίζει το οικοδόμημα και πασχίζει να το καμουφλάρει άτεχνα είτε με χαρακτήρες ηρώων «δυσλειτουργικών» ή «περιθωριακών» ή χτυπημένων από τη μοίρα γενικώς, είτε με ιλουστρασιόν παραπλανητικό περιτύλιγμα τύπου εντυπωσιακών εικόνων, ψαγμένων μουσικών, χιουμοριστικών κρυάδων κλπ. γιατί κάπως πρέπει να καλυφθεί η επί της ουσίας ανεπάρκεια… Ή μήπως είναι τυχαίο ότι όλα τούτα τα χρόνια απέφυγε το θεατρικό σανίδι σαν τον διάολο το λιβάνι;; Σας έτυχε άλλος ηθοποιός σε μια καριέρα 20 και 30 χρόνων να μην έχει πατήσει ούτε για δείγμα θεατρική σκηνή, όπου κατά γενική ομολογία δικαιώνεται η τέχνη του;; Όταν όμως πέραν μιας μούρης και μιας πόζας δεν έχει τίποτα να εκθέσει, το ζωντανό ξεγύμνωμα πονάει και τον καταλαβαίνω τον καψερό…
Όπως στο πρόσφατο πολυδιαφημισμένο σήριαλ που από περιέργεια έριξα μια ματιά με την ελπίδα ότι ίσως μετά από μια δεκαετία κάτι άλλαξε στην κατεύθυνση της ωριμότητας, για να διαπιστώσω ότι η «Παπακαλιάτειος» συνταγή επανήλθε αυτούσια με όλα τα γελοία κλισέ της, σαν να μη πέρασε μια μέρα! Ίδιες οι πόζες του «μαέστρου» στα καλοδιαλεγμένα τοπία των Παξών σαν να στήνεται μοντέλο στο GNTM και λες τώρα θα πεταχτεί η Καγιά να του μπήξει τις φωνές, ίδιες οι «άνετες» ατάκες για ψεύτικη φυσικότητα, ίδιο το άνευρο χιουμοράκι για ξαλάφρωμα, ίδια τα υπονοούμενα για πονεμένα μυστικά, με μόνη αλλαγή τη… χρήση μάσκας και τη μπουνιά- χειραψία- άσχετα που το επόμενο λεπτό ακολουθεί σφιχταγκάλιασμα, καθότι ο δημιουργός οφείλει να υπερασπιστεί και μια ρημάδα πολιτική ορθότητα! Με ελάχιστη «ανάσα» την αξιοπρεπή παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου που «τα λέει», όπως άλλωστε παρόμοιες απρόβλεπτες επιλογές του «μοντέλου- δημιουργού» και στο παρελθόν σε ρόλο κράχτη… γιατί στον εντυπωσιασμό ο Χριστόφορος παραδίδει μαθήματα στα γατάκια κι όσο βλέπει το παραλήρημα των φανς, του δίνει και καταλαβαίνει!
Η τσέπη να ΄ναι γεμάτη κι όσοι σκούζουμε… σοδίτσα για τη χώνεψη!
